In 1925 werd de capaciteit van het ringspoor vergroot door de verdubbeling van het aantal sporen tot vier. Om dit te bekomen werd aan de zijde van de huidige Singel, een aarden wal tegen de bestaande spoorwegberm aangestort. Hierbij werden de Centers niet steeds eerst afgesloten: in de meeste Centers is de aarden wal zichtbaar en neemt hij een significant stuk van de ruimte in beslag.

In de meeste Centers werd een stenen of betonnen keermuur geconstrueerd van 1 lm hoog om steenstortingen en –lawines om te vangen. Deze komen frequent voor wanneer verzakkingen in het spoorbermlichaam via bijstortingen en aantrillen gerepareerd worden.

Ook de oostelijke waterafvoer werd niet vakkundig aangepast. De spuwers werden gewoon afgebroken, waardoor er waterinsijpeling voorkomt tussen de spaargewelven en de Centerbogen.

Daarnaast blijkt dat de dakdichting tussen de spoorweg en het gewelf zelf op verschillende plekken onvoldoende te zijn. Hier en daar zijn bovenaan vochtplekken vast te stellen.

Deze historische uitbreiding ligt aan de oorzaak van de huidige problemen met de waterhuishouding in de Centers.

Er zijn vier onderdoorgangen behouden aan deze verhoogde spoorweg: een bakstenen brug bestaande uit vier brede segmentbogen aan het Lt. Naeyaertplein, en verderop bruggen van gietijzer en beton aan de Jan de Laetstraat, Turnhoutsebaan en Stenenbrug. Sinds de ondergrondse spoorverbinding (2006) krijgt dit ringspoor nauwelijks (of zelfs) geen personentransport meer ‘over zich’. Als ontsluiting voor goederentraffic is en blijft dit een onmisbaar traject voor de NMBS. Momenteel is dit één van de drukst bereden spoorwegen van het land. Na de geplande tweede spoorwegontsluiting zal het goederenverkeer hier weliswaar afnemen maar het afbouwen of verlaten van dit tracé is voor de NMBS geen piste. De opgehoogde spoorweg is enerzijds een geluidsbron met al het doorrijdend treinverkeer maar dient anderzijds, tot op bepaalde hoogte, ook als een geluidswal voor het autoverkeer van de Ring en de Singel.